Córka Bolesława i Kazimiery z d. Szatkowskiej. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Miała trudne - przypadające na lata I wojny światowej - dzieciństwo. Ojca straciła w niemowlęctwie. W swoim życiorysie napisała: ...od wybuchu wojny tułaliśmy się - pięcioro dzieci - z matką po ludziach. Przez rok byłam w ochronce dla biednych dzieci. Matka musiała mnie tam oddać, gdyż sama nie była w stanie wyżywić naszej gromadki. Po ukończeniu wiejskiej szkoły musiała podejmować pracę, by zarobić na utrzymanie. Przez prawie 7 lat była zatrudniona na plebanii kościoła św. Jerzego w Ossowie. Do Zgromadzenia wstąpiła, mając 24 lata, w Wilnie. Tam też pozostała do nowicjatu, który odbyła w Pniewach w 1936-1937. Po złożeniu I ślubów zakonnych wróciła do Wilna i była tam do likwidacji domu w XII 1945. Razem z wszystkimi siostrami została w III 1942 aresztowana i uwięziona na Łukiszkach, a po zwolnieniu, wobec konfiskaty domu na Skopówce, pracowała na roli w jednym z majątków pod Wilnem. W ramach repatriacji przyjechała po wojnie do Warszawy i przebywała w następujących domach Zgromadzenia: Ołtarzew (I-IV 1946), Zakopane (1946-1954), Łódź - dom przy ul. Obywatelskiej (1954-1959) i przy ul. Broniewskiego (1959-1996). W 1996 powróciła do domu na Obywatelskiej, gdzie dane jej było doczekać kresu swych dni. Ostatnie lata życia spędziła w gronie sióstr chorych. Była osobą sumienną i pracowitą. Pomimo wielu prac domowych i innych (szewstwo, wyrób zabawek, praca w trykotarni) zawsze znajdowała czas na modlitwę. Siostry powierzały jej trudne sprawy i intencje, wiedząc, że jej wierność i gorliwość przebija niebiosa. Dla współsióstr była przykładem pokory i ufności wobec Boga, ofiarnej pracy, budowania pokoju i jedności we wspólnocie, cierpliwości i poddania woli Bożej w chorobie i cierpieniu. Zmarła w dzień Bożego Narodzenia w 93 roku życia i w 69 roku powołania zakonnego. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.